ดร.พัดชา เล่าตั้งแต่การลงพื้นที่เพื่อคัดเลือกกลุ่มผู้ประกอบการในปีแรกจนสร้างเป็น 8 คลัสเตอร์ ใน 5 อำเภอของจังหวัดน่าน ได้แก่ อ.เมืองน่าน อ.เวียงสา อ.ท่าวังผา อ.สองแคว และ อ.ปัว ดึงอัตลักษณ์เฉพาะของชุมชนจากมรดกภูมิปัญญาที่มีอยู่ สร้างเป็นผลิตภัณฑ์ที่มีคุณภาพ และสร้างการท่องเที่ยวเพื่อให้เกิดวงจรของผลิตภัณฑ์

“อาจารย์ไม่ใช่คนที่ใส่ผ้าไทยมาก่อน เพราะไม่ใช่สไตล์ แต่มาวันนี้เมื่อได้มาทำงานในส่วนนี้ ทำให้เราคิดว่า ‘ถ้าเราจะใส่ เราอยากใส่แบบไหน?’ ซึ่งผลงานที่จัดแสดงทั้งหมดอาจารย์ใส่แทบทุกตัว เราใช้ความร่วมสมัยและสิ่งที่เราใส่ มาหาสมมติฐานว่า ‘ต้องมีคนอยากใส่ในแบบที่เราใส่บ้าง’ ซึ่งลักษณะแนวนี้ก็เข้ากับกลุ่มเป้าหมายคนเมือง มีทั้งเดรส แจ็กเก็ต สเกิร์ต”

“เรามักจะมองว่าผ้าไทยจะต้องเป็นผ้านุ่ง ทำไมเราถึงทำออกมาเป็นรูปแบบอื่นไม่ได้ รูปแบบที่คนเมืองหยิบใส่ได้ มีความร่วมสมัย พยายามสร้างให้เหมาะสมกับกลุ่มเป้าหมายที่มีตัวตน สามารถใส่ได้ในโอกาสต่าง ๆ ในชีวิตประจำวัน ทั้งลำลอง ไปงานพิธีการ สามารถเลือกใส่ได้หรือหาซื้อได้ เราพยายามดึงไอเท็มร่วมสมัยและภูมิปัญญาท้องถิ่นมาผสมไว้ด้วยกัน”

 ความยั่งยืนที่แท้จริงไม่ใช่เพียงแค่นำงานวิจัยและการออกแบบร่วมสมัย หรือดึงกลุ่มคนรุ่นใหม่ให้หันมาสนใจผ้าไทยเพียงเท่านั้น แต่รวมไปถึงการทำให้กลุ่มชาวบ้านเห็นถึงการเพิ่มโอกาสทางอาชีพ การมีรายได้จากการแปรรูปสินค้าจากวัสดุเหลือใช้ และการสร้างเครือข่ายระหว่างผู้ผลิตรายย่อยและกลุ่มผู้ประกอบการผ้าทอท้องถิ่น“หน่วยงานเน้นการทำงานแบบข้ามศาสตร์ที่จะสร้างนวัตกรรมให้เกิดขึ้นบนสิ่งทอ ไม่ว่าจะเป็นรูปแบบ โครงสร้าง การนำวัสดุไร้คุณค่าในในด้านหนึ่งมาสร้างมูลค่าเพิ่ม เช่น การทำเส้นใยจากเศษพืชเพื่อกลับมาใช้ใหม่ โดยส่วนใหญ่ น่านประกอบอาชีพตัดไผ่เพื่อทำเฟอร์นิเจอร์ เวลาตัดไผ่หนึ่งต้น ด้านบนขอไผ่จะถูกนำไปแปรรูปเป็นตะเกียบ ไม้จิ้ม ส่วนงานสิ่งทอของเราจะใช้เศษฝอยๆ ที่ได้จากการเหลาไม้นำมาปั่นและตีจนเป็นเส้นใยเพื่อทอเป็นผ้าร่วมกับไหมหรือฝ้าย เพิ่มมูลค่า เกิดราคา นี่คือแนวทางของหน่วยวิจัยที่หานวัตกรรมมาเสริมสร้างในส่วนนี้”